Όλοι οι άνθρωποι συγκατοικούμε (μέσα μας) με το παιδί που υπήρξαμε κάποτε. Ως ειδικοί ψυχικής υγείας κατά την θεραπευτική πράξη που επιτελείται στη διάρκεια των θεραπειών, ερχόμαστε πολύ συχνά σε επαφή με το παιδί που ήταν κάποτε ο επισκέπτης μας και συνήθως το ακούμε παραπονεμένο, φοβισμένο ή παραγκωνισμένο από του "σημαντικούς άλλους" που συντέλεσαν στην ανάπτυξη του.
Ως ενήλικοι όμως, προκειμένου να σχετιστούμε μαζί του με αγάπη και κατανόηση, χρειάζεται να έχουμε αναπτύξει την πολυπόθητη "Αυτογνωσία" μας. Έτσι, μπορούμε να αποδεχτούμε την ύπαρξη του ως δεδομένη, μια ύπαρξη που επηρεάζει σημαντικά την τρέχουσα συμπεριφορά μας.
Θεωρώ δεδομένο, πως δεν πρέπει (για κανένα λόγο) να ξεχνάμε ή να παραμελούμε το εσωτερικό μας παιδί, ειδάλλως θα γκρινιάζει επίμονα, ενώ έχει δε, τη δυνατότητα μέχρι και να μας αρρωστήσει πολύ άσχημα, μόνο και μόνο για να μας εκδικηθεί, ως "παλιόπαιδο" που δεν του κάνουμε τα χατίρια.
Η διαχείριση και η κάλυψη των αναγκών του παιδιού αυτού, είναι μια πολύ ευχάριστη διαδικασία για τον ενήλικο εαυτό μας. Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, έτσι και το παιδί που "κρύβουμε" μέσα μας, θέλει μόνο μικρές χαρές από τον ενήλικα εαυτό, και τίποτα παραπάνω.
Κρίνεται απολύτως απαραίτητο (ως ενήλικες) να συντηρούμε ως "κόρη οφθαλμού", τη σχέση μεταξύ του τωρινού ενήλικα και του παιδιού που "ζει" μέσα μας.
Η προτροπή μου είναι να φροντίζουμε να κρατάμε συχνή επαφή μαζί του, ρωτώντας το συχνά (μέσω του ίδιου μας, του εαυτού σαν είναι γονιός του), τι είναι αυτό που θέλει να του πάρουμε ή να κάνουμε για αυτό προκειμένου να είναι χαρούμενο και να είστε σίγουροι ότι θα το ανταποδώσει (στον παρόντα ενήλικα εαυτό) με περίσσια χαρά. Μπορεί να σας ακούγεται τρελό, όμως έτσι έχει η κατάσταση.
Δίνοντάς του χαρά, την εισπράττουμε και εμείς ως ενήλικες στο τώρα, ενώ παράλληλα αυξάνουμε ευεργετικά τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Κάνοντας πράξη αυτά που ευχαριστούν το παιδί μέσα μας, σταματά να γκρινιάζει, είναι απασχολημένο, ευχαριστημένο, ήρεμο και μας το ανταποδίδει με "χαρά", "ψυχική υγεία" και αρμονική "βιολογική λειτουργία".
Κλείνοντας περιληπτικά, η σχέση με το παιδί που έχουμε μέσα μας, θεωρείται από τις σημαντικότερες και για κανένα λόγο δεν πρέπει να την παραμελείτε, διότι, οι ψυχικές και οι βιολογικές συνέπειες που μπορεί να μας προκαλέσει εάν είναι στεναχωρημένο ή παραγκωνισμένο, είναι συνήθως πολύ οδυνηρές σε ψυχολογικό και σε βιολογικό επίπεδο.
