Όταν οι σκέψεις που κάνουμε είναι μοιρολατρικού περιεχομένου, ωχ-αδελφισμού κ.ο.κ , είναι δεδομένο πως μας οδηγούν σε αδράνεια, σε λανθασμένες συμπεριφορές και σε μια σειρά από άλλα δεινά.
Πρακτικά, οι σκέψεις αυτές, ληστεύουν το σκοπό και τους στόχους μας, διότι μας κάνουν παθητικούς φορείς της ζωής, χωρίς την ανάληψη ευθύνης για αυτά που μας συμβαίνουν.
Οι διάφοροι επιτήδειοι ισχυρίζονται πως το πεπρωμένο, τα χαρτιά, οι καφέδες και διάφορα άλλα μαντζούνια, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μας, για εμάς. Με αυτη τη στάση, όμως η ατομική ευθύνη και η Αυτογνωσία, πάει περίπατο. Γνωρίζω πολύ καλά πως θα πικράνω ή θα απογοητεύσω κάποιους, αλλά "εάν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται".
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να δούμε τη παραπάνω στάση μέσα από το σκεπτικό του Πλάτωνα(429 – 347 π.Χ.), ο οποίος θεωρούσε πως με την κατάλληλη μόρφωση μπορούμε να περάσουμε στον νοητό κόσμο (τον κόσμο των ιδεών) και να κατανοήσουμε τις καθαρές μορφές της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Ομορφιάς και της Αλήθειας!
Ο Πλάτωνας πίστευε με σθένος, ότι η ευγενέστερη αποστολή του ανθρώπου είναι να αναζητεί την ουσία των πραγμάτων με αυτό τον τρόπο. Είναι γνωστό σε όλους μας πλέον πως οι επιτήδειοι κερδοσκοπούν πατώντας επάνω στις ανάγκες και κυρίως στις αγωνίες των ανθρώπων προκειμένου να κερδίσουν χρήματα κλπ.
Γνωρίζουμε επίσης ότι, οι εν λόγω "κυρίες και κύριοι" ζουν σε βίλες, με πισίνες και χαίρουν μεγάλης εκτιμήσεως από πολλούς "σημαντικούς" ανθρώπους. Έχουν δε, ξεπεράσει τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη προ πολλού, οπότε τι να τους πούμε εμείς οι θνητοί?
Συμπερασματικά,έχει επιστημονικά αποδειχθεί επανειλημμένως ότι ο φόβος του ότι είμαστε φθαρτοί, o φόβος του αγνώστου και ο φόβος του θανάτου, αποτελούν την κυριότερη αιτία των περισσοτέρων αγωνιών που αντιμετωπίζουμε, καθώς και των περισσότερων υπαρξιακών προβλημάτων.
